Systemisch trainingsacteren
Samen onderzoeken wat er werkelijk speelt in de dynamiek van een casus. En ontdekken wat daarin wérkt.
De kracht van het ervaringsleren van trainingsacteren gecombineerd met de wijsheid van het veld en systemisch werk.
Waarom systemisch trainingsacteren?
"Hoe bestaat het dat jij zomaar over auto's begint en met precies dezelfde woorden als mijn cliënt, terwijl ik je daar niks over verteld heb?" Toen ik acht jaar geleden begon met trainingsacteren overkwam mij dit en vele soortgelijke situaties.
Aanleiding om me verder te verdiepen in het systemisch werk, systeemdynamiek en onbewuste processen. Via opstellings- en opleidingsdagen bij het Instituut voor Systemisch Werk en Els van Steijn, via vele boeken,podcasts en gesprekken met Psycho - en systeemtherapeuten die hiermee werkten. Ik kan er nu bewuster mee werken , ik ben gevoeliger geworden voor alle subtiele signalen die ik voel in het werken met groepen. En ik wíl er graag mee werken, omdat ik steeds weer ervaar dat juist in die informatie de essentie ligt van wat er te leren of aan te kijken is.
​
Hoe dat er concreet uit kan zien heb ik opgeschreven in 5 blogs, getiteld 'Wijzer dan wij' die ik heb geschreven op LinkedIn. Onderaan deze pagina deel ik één verhaal en de link naar de andere verhalen.
Wat typeert mij?
Wat mij denk ik het meest typeert is de lichtheid en helderheid die ik meebreng. Ook noemen deelnemers vaak dat ze zich met alles welkom voelen en zich daarom veilig voelen.
Ik schep een helder kader waarin deelnemers weten wat ze van me kunnen verwachten. Bijvoorbeeld dat ik ze ga onderbreken als ze niet tot de kern komen, of als het teveel 'praten over' wordt. Niet vanuit een gebrek aan respect, maar zodat we de tijd die we hebben optimaal kunnen gebruiken.
De deelnemer houdt bij mij altijd de regie. Ik doe niet aan dwang, wel aan uitnodigen.
Ik werk altijd vanuit het hier-en-nu, van wat zich op dat moment aandient en relevant is voor de groep. Ik kom wel eens met theorie, maar altijd naar aanleiding van wat zich aandient.
Er wordt veel gelachen bij mij in de training. Altijd. Als lucht voor de diepte die we ook ingaan. Dat is overigens geen bewuste keus, dat breng ik automatisch mee.
​
Wat ik verder meebreng is dat ik zowel de theaterschool (ArtEZ) heb afgerond als een zeer gedegen post HBO tot trainingsacteur. En dat ik al sinds mijn 19e als docent voor groepen sta. Dat maakt dat ik weet wat ik doe, dat mijn spel geloofwaardig is en dat ik kan omgaan wat zich aandient in de groep(sdynamiek)
​
Voorbeeldverhaal
W i j z e r d a n w i j
Een moeder eist dat de ‘matig’ voor gedrag op het rapport van haar dochter wordt veranderd in een ‘goed’. De monden van de deelnemers vallen open van verbazing als deze pabostudent haar casus inbrengt. Ik heb net iets verteld over mijn positieve kijk op ouders en dat ze een vat vol kennis zijn over het kind en wat het belang is van een goede relatie. Maar ook ik kan mijn oordeel over deze vraag niet onderdrukken.
De student vertelt verder. Dat ze opziet tegen het gesprek met deze vrouw. En dat ze ook veel moeite heeft met haar dochter. Die liegt ‘alles bij elkaar’ in de klas: zij en haar duo en ook de andere kinderen in de klas hebben daar veel last van. Ze vindt het moeilijk nog empathie voor dit kind te hebben, terwijl dit doorgaans haar sterke punt is.
We stappen in de situatie. Zodra ik in de rol stap voel ik een orkaan in mijn lijf en een intens verdriet. Ik stap uit de rol.
“Weet je misschien nog meer over deze moeder?” vraag ik.
“O, ja, ze is ongeneeslijk ziek, maar daar hebben we het niet veel over, want meestal is haar dochter erbij en die weet niet dat ze ziek is.”
“Ga maar even zitten,” zeg ik tegen de student.
Ik vraag aan de groep wat er thuis met de waarheid gebeurt. “Die wordt verzwegen. Of verdraaid”. “En wat doet dit meisje op school met de waarheid?”
“Hetzelfde…” klinkt er gelijktijdig.
We kijken naar de moeder waarvan het niet willen aanvaarden van de ‘matig’ op het rapport van haar dochter symbool staat voor het niet kunnen aanvaarden van die andere realiteit: dat ze haar kind in dit leven moet achterlaten als zij straks sterft.
Er is stilte, er zijn tranen, er is ongemak over ons harde oordeel toen de casus werd ingebracht, maar er is vooral heel veel zachtheid en begrip. Voor dit kind en voor deze moeder die voor een onmenselijke opgave staat.
Vanuit die empathie werken we verder met de casus.
Maar niet voor ik van binnen het veld heb bedankt. Waar ik had kunnen doorvragen over de moeder maar dat naliet, waar de student dit had kunnen inbrengen over de moeder, maar dat niet deed, daar sprak zij. Het veld dat nooit over het hoofd ziet wat op dat moment gezien moet worden. Het veld dat zoveel wijzer is dan wij.
Dit verhaal is onderdeel van een vijfluik. De andere verhalen vind je op mijn LinkedIn Profiel